Boas
tardes, aquí estamos nós. Xa tiñamos ganas de dicirvos unhas
cousiñas... Xa era hora!
Estes
días entre todos e todas botamos una ollada atrás e lembramos mil e
unha anécdotas de todas as persoas que nos acompañastes:
Pili,
e os seus sugus como calmantes. Nunca rifaba, era moi boa e nos daba
(polo menos!) un chupachús ao mes.
Rebeca
e os seus pendentes, sempre orixinais. Coidaba os libros coma se
fosen tesouros, cando nos lía un conto Xaime sempre se lle metía no
colo. E lle encantaban os debuxos que lle faciamos! Que divertidos
foron eses anos.
Ángela,
as medalliñas aos mellores do día e Pupi! Nos repartíamos a Pupi,
cos seus botóns diciamos cómo nos sentíamos ese día. Cantos
recordos! O mellor era o laranxa :)
Conchi e o seu
ollo nas costas, sempre nos pillaba aínda que estivera de espaldas!
Cando estivo mala, viña a vernos igualmente e nos cebaba con
chocolate e sugus. Miguel, que para miralo tiñas que ver ao teito,
qué alto era! Non se cortaba á hora de poñernos copias, mira que
melloramos en caligrafía...
Mentras Conchi e
Miguel estaban en terceiro A, en B tivemos un combo de mestres: Mª
José, Tamara, Carmen, Sabela, Lucía, Iván... cada unha coas súas
cousas que as fixeron únicas.
De Anna
Lotrecciano que dicir... Mafalda, pelis, clases incríbles, respostas
nas probas, negociacións de deberes... pequenas cousas que a
converten na mellor profe do mundo! #Anavuelve escrito na pel.
MªCarmen e as
galletas de animaliños, Olalla cos exames de verbos e as pelis sobre
o homo sapiens, Carolina co estricta que era coa nosa dieta, Iván
(molaches moito ese mes que estiveches con nós!), David e o millón
de cousas que aprendimos con él sobre música, Nova Zelanda,
violencia de Xénero... Toda a súa cultura nos influiu un montón (e
tamén os seus vídeos de Asterix e Obélix) Ademais nos tocaba a
guitarra e xogaba con nós ao fútbol. Vaia recordos!” Tamén de
Iván, o profe de música que estivo este ano un chisco. Pablo Lombao
e a súa paciencia, Isa, Laura, Joaquín, MªJosé, Alba, Miriam, Emilia e
tantos outros que sempre estiveron para botar unha man. Grazas!
María del Mar é
moi graciosa, gástanos bromas cos seus tatus. Ten un estilo propio e
unha forma de ser que nos gustou moito coñecer. Encantados!
Abel, qué dicir
de Abel. Gracioso, (Lucas, sabe a xamón pero é queixo. Ai Gregoria,
que me estás matando. Ay la madre que me parió que... Me cago en
las zapatillas de Casimiro... E moitas mais!), grandísimo xogando ao
fútbol, as súas vivencias propias... Cando en educación física
xogábamos ao “chourizo envenenado”, á buxaina e ao conxelado.
Cando merendamos ponse ás veces unha nariz de paiaso e fai ruidiños
raros. E logo nos rifa polo mercadeo nas merendas! Se nos o único
que queremos é facer unha dieta variada...
Pablo: outro
profe incríble, grazas polo tempo libre, sempre recordaremos a
canción que tivemos que inventar para poder xogar ao teka. Tamén os
xogos inventados. Bla bla bla... “os guapos aquí e os feos alí!”
(e todos ibamos para os guapos, claro)
Iria, sempre
preparando cousas divertidas (traballos, pasapalabras, contos...),
nunca se lle olvidou pensar en nós. Fai que estudar sexa máis fácil
e divertido, facendo esquemas ou mapas mentais. A bótaremos moito de
menos.
Eva Faraldo, qué
boa people! Os bailes e todo o tempo que nos quita de clase foi a
nosa salvación a tantos deberes e exames! (Aínda que dos deberes na
casa non nos libraba ninguén...)
Eva Souto, nivel
de paciencia infinito.
Sonia, sempre di
que está cansa de nós, pero despois recoñece que nos vai botar de
menos. É unha blandiña!
E tamén
queremos acordarnos de todo o persoal non docente, que nos coidou día
a día coma se fósemos da familia: Begoña, Carol, Mónica, Darío,
Javi, Carmen, Dolores, Maravillas, Zoila...
E por suposto ás
nosas familias. Nos aguantastes, axudastes, educastes, nos
apoiáchedes nos suspensos e celebráchedes os aprobados mais que
nós. We love you!
Agora sentimos
unha mestura de cousas difíciles de explicar. Por unha banda,
estamos cheos de ilusión por comezar a nova etapa no insti, pero
pola outra é difícil dicir adeus ao cole no que crecimos, fixemos
amigos, rimos a gargalladas (e tamén choramos), pero sobre todo nos
divertimos e aprendimos a ser as persoas que somos agora.
Este cambio que
imos vivir vai ser complicado, pero estamos seguros de que poderemos
con isto, e moito mais! Nos da moita pena separarnos dalgúns dos
compañeiros e compañeiras cos que compartimos tantas cousas, pero
sempre nos quedará Amboage, Urbis e os portales de Altamira!
No futuro, cando
miremos á nosa infancia o nome do Cruceiro de Canido quedará
grabado con lume. E como somos do Cruceiro, para ir de festa somos os
primeiros! Laralala...
Moitas grazas!
